Sonra hayallerine düşüyor, kırılıyor.
Göz bebeklerini kaybediyor; Sonra ağlayamıyor, gülüyor..
Acıya acı acı gülüyor.
Sonra bu yaşamak mı diyor.
Yalın ayak koşan çocuk misali, kimsesizliğine koşuyor..
Kimsesizliği, kimsesizliğini okşuyor..
Yine de sıyrılıyor kimsesizliğinden ve diyor; Kimse saçlarımı bile görmeden, saçlarımı senin gibi okşamadı..
Ayrılıyor, ayrılıklar demek isterdim, ayrı hayatlar neticesinde, hayalleri bile hayaller diyarında bir genç..
Ah be..
Daha fazla yazamayacağım.
Bu kelimeler ne kadar küçük ki, sığmıyor içimdekiler.
Anlatamadığımı, anlatabiliyorumdur umuyorum..
Ferhamun
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder